Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Głównym założeniem Metody Ruchu Rozwijającego, jest posługiwanie się ruchem, jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka. Dzieje się tak w efekcie rozwijania przez ruch: świadomości własnego ciała, świadomości przestrzeni, usprawniania ruchowego, dzielenia przestrzeni z innymi osobami i nawiązywania z nimi za pomocą ruchu bliskiego kontaktu. W tej metodzie szczególny nacisk kładzie się na: wyrównanie rozwoju sfery ruchowej, kształtowanie umiejętności nawiązywania pozytywnych relacji z innymi osobami poprzez wspólne doświadczenia ruchowe, budowanie i umacnianie zaufania do siebie i innych oraz na kreatywne wyrażanie siebie. Ta metoda ma na celu nauczenia się aktywnego i twórczego życia, usprawniania motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Dużą zaletą metody W. Sherborne, jest jej uniwersalność, można ją dowolnie modyfikować zależnie od potrzeb, można ją stosować bez żadnych ograniczeń wiekowych. Metoda jest wszechstronna w swoim oddziaływaniu za pomocą tak podstawowej aktywności, jaką jest ruch, wpływa ona na zachowania uczestników zajęć w zakresie wszystkich sfer funkcjonowania: motorycznej, poznawczej, emocjonalnej i społecznej. Harmonizuje rozwój psychoruchowy, pozwala na wyrównywanie deficytów rozwojowych. Metoda Ruchu Rozwijającego, to zbiór wielu wskazówek i ćwiczeń oraz ogromna inspiracja do wykorzystania własnych propozycji ćwiczeń oraz zabaw z dziećmi. Sesje opierają się na pracy w parach, w grupie, przy czym może być to indywidualna praca terapeuty czy rodzica z dzieckiem, dziecka z dzieckiem. W tej metodzie wyróżniamy ćwiczenia:

1. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała: np. czołganie się na brzuchu, zabawne miny
2. Ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i budować poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu: np.. grupa tworzy tunel, a inni czołgają się pod nim.
3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracę z partnerem bądź grupą:

• Oparte na relacji „z”: np. prowadzenie „niewidomego”, jedna osoba zamyka oczy lub ma zawiązane i pozwala się prowadzić przewodnikowi.
• Oparte na relacji „przeciwko”: określają granice, nie są agresywne, np. Dziecko siedzi zwinięte w kłębek „paczkę” i nie pozwala się partnerowi rozwiązać, mimo że partner pociąga „paczkę” za nogi i ręce, przewraca i podnosi do góry.
• Oparte na relacji „razem”: np. partnerzy siedzący złączenia plecami, próbują, nie odrywając się od siebie, powstać.

1. Ćwiczenia w grupie: współżycie w grupie rówieśniczej
2. Ćwiczenia twórcze: spontaniczność, swoboda, potrzeba do tworzenia ruchu np.: taniec.

W naszym Ośrodku stosujemy wybranym elementom tej metody. Dzięki tej metodzie podopieczni uczą się świadomości własnego ciała, kontroli nad własnym ciałem, są bardziej sprawni ruchowo. Zdobywają większą bądź mniejszą znajomość części ciała, potrafią nazwać części, stosując komunikację alternatywną. Rozwijają też poprzez ćwiczenia: świadomość przestrzeni, poznają daną przestrzeń i jej granic, działają ruchem w przestrzeni. Nasi podopieczni uczą się poprzez różne ćwiczenia: budować zaufanie, odczytywać granice możliwości emocjonalnych i fizycznych, współdziałają, nabywają poczucie sprawstwa.